samemu usiąść nie sztuka!

ilustracja z internetu 

postanowiłem zmierzy się z starymi wersami jeszcze raz i tak powstał ten:
*****************************************************

Samemu usiąść nie sztuka - po raz drugi!

Czasem myśli są jak wiatr zimne,
to przegonią wszystkie marzenia;
to znów idą po śladach cierpienia,
wypełniają puste alejki jesienne.

Szron je co świt traktuje ironicznie
oprószy siwizną i wspomnieniami.
Potem zaprosi do uśmiechania
gdy uczuć ciepłych zabraknie.

To nic ważnego, chcieć iść!
Bez myśli przewodniej
co nazwie potknięcie
próbą uczuć i czasu;
w bałaganie znaczeń
nienazwanych słowem
niepoznanych smakiem
ślady są takie zamglone.

Sensem wędrówki stało się upadanie,
a miały być miejsca godne zatrzymania;
by usiąść przy Tobie, bez obiecywania
za to z oddechem ulgi; mdłe przetrwanie.

Sytuacja przerosła powagę chwili;
jest wiele miejsc dobrych do czekania
na ścieżkach jesieni ktoś sztukę uprawia
siada sam, wśród tłumu uczuć nieznanych.
...............................................Slawrys... (październik 2015)

******************************************************************

wersja pierwsza: "samemu usiąść nie sztuka"

czasem myśli są jak wiatr zimne
przeganiają wszystkie marzenia
bez szczególnego powodu i sensu
po pustych alejkach jesiennych

szron je po ludzku traktuje z rana
okrasza siwizną i wspomnieniem 
gdy marzyć nie wolno było i śnić
o lepszych uczuciach, zbyt ciepłych

to nic takiego chcieć iść 
bez myśli przewodniej 
co nazwie potknięcie 
próbą uczuć i myśli 
nienazwanych słowem 
niepoznanych smakiem

istotą rzeczy wędrówki stało się 
spotykać ścieżki pełne miejsc godnych
by usiąść bez celu, bez myśli o Tobie 
za to z złapanym oddechem innego życia

sytuacja tylko przerasta powagę chwili
jest zbyt dużo miejsc wolnych, czekają 
                                                ...©Slawrys...(wrzesień 2013)