 |
| ilustracja: fotografia z internetu |
ciepłolubna, wiosenna, ludzka!
istniał porządek w świecie bez uczuć
rządził się prawem do decydowania
o której porze roku najlepiej wspominać
a w której coś można stworzyć
i niech to będzie wiosna
wtedy oni mogą być na drodze do ciepła
on może wiele, potrafi nawet marzyć
wędruje nocami by życie nie mogło
deptać mu po piętach i kłód rzucać
za to niebo wypełnił gwiazdami o jasności jej
ona zawsze była porankiem ciepłym
zbierała zieleń z pól i kwiatom nadawała sens
szła dniem, by łzy miały gdzie upadać
a pod jej stopami było miejsce na życie
i stała się wiosna kolejna
ziemia przesiąkła, a oni nie zobaczyli siebie
jego już pokonał czas, ślady zatarte
nawet w tle nie ma nic prócz ciszy
ona wciąż jest co rok piękniejszą wiosną
nie musi oceniać tego co on czuł, była nadzieją
...Slawrys...
Podoba mi się, a najbardziej nadawanie sensu kwiatom i ,,w tle nie ma nic prócz ciszy".
OdpowiedzUsuńPozdrawiam ciepło :)
to standardowe i oklepane wersy ... tak próbuje pisząc wypełniać czas, chodzenie i oddychanie sprawia ból i wymyślanie czegoś nowego też niestety .... tylko cisza co wypełnia tło ma dla mnie sens :) pozdrawiam i dziękuje Emmo
Usuń