seria portretów; ołówki + trochę fantazji!

tym razem portrety są "niewierne", a nawet zastosowałem w nich dużo elementów zaczerpniętych
z fantazji mojej własnej; po prostu ... jak czułem tak rysowałem! a efekt? wy oceniacie!

                                                                                                                                                                                                     

                                                                       








                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

                                                                                                                                                                                                                                   
                                                                                                                                                                                    

                                                           

godna zimna dawka!

                                                             

rysunek ołówkami po przejściach komputerowych

godna zimna dawka!

ziemia w ten czas nie okrzepła, nie zdążyła
zatęsknić za tym co powstało i żyło chwilą
co kierowało się jesienną zasadą taką miłą
odchodzić z fasonem, tak by jedna łza była

tu nie o rozpacz chodzi, czy godziny łkania
musi się iść ku zimnu i przetrwać i przeżyć
co marzeniom niewskazane by być i śnić
by po latach wspomnieć te chwile kochania

było tak zimno czasem, tak serce zamarzało
pięknie i dobrze mu było w ramach ciszy
miało to ciepło niezapomniane, co przetrwało

i mrozi tak coraz bardziej i zanika zamarza ten raj
nie liczy się z nadzieją i tym co powstało kiedyś
z uczuciem potrzaskanym o jutro, a może o wczoraj
                                                   ...Slawrys....



 ps: ten tekst to i zakończenie opowiadania co napisałem na drugim swoim blogu: "strefa niewiary";
     (będzie i tu i tu do przeczytania)
     do tego  muzyczny bonus do posłuchania

ocieplenie relacji!

rysunek ołówkami; rozmiar 30x40 cm  

ocieplenie relacji!

na granicy zimna
bryła z serca i resztek krwi
co czyny ludzi chce zapomnieć
uniosła się ku marzeniem
byle dalej od lądu stałego

i uczucia bez żalu
chłodno przyjęły fakt
nie będzie dla nich krainy łez
przyłączą się do bryły lodu
dryfować będą ku słońcu

stało się ocieplenie
i coraz mniej wspomnień
mniej też i z marzeń faktów
zanika noc, ubywa dnia
zostają słowa: co pamiętają miłość
                              ...Slawrys...

ona jest cała z uczuć!

ona jest cała z uczuć!

wszystko jest takie zielone, szmaragdowe
nie ma znaczenia, czy to kolor oczu
czy dotknięcie życia
w twoich dłoniach nawet zimne dźwięki
stają się melodią co ciepłem uraczy
i rozleje się aż po serce

ona lubi nie kochać, pewnie nie lubi
a może lubi przestawać kochać! nie wiem! 

i jestem taki codziennie obcy dla życia
nie poznałem co to kochanie
i nawet zwykłe: lubię
utonąłem za to w tych kilku uczuciach
były takie jak jej uśmiech
i jak tamta pieśń

ona nie kocha pewnie, jest taka i już
powstała z uczuć nie moich! nie wiem! 

nie znam nawet już siebie, nie poznaje
chodzę tylko oglądać piękno życia
jakie innym los dał 
i pozwalam wszystkim marzeniom istnieć 
zaraz koło domu, w tym ogrodzie
gdzie róża pnie się

ona przestała kochać; tak już bywa,
nie ma za co! pomyślałem; bo kochałem.  
                                           ...Slawrys...

ps: dziś powrót do E.Stachury i inspiracji jego utworami ... "zobaczysz"

"... Ach, kiedy ona cię kochać przestanie:
Zobaczysz!
Zobaczysz obcą własną twarz,
Jakie wielkie oczy ma strach;
Zobaczysz wszystko to samo, Co ja    ..."
~Edward Stachura

nieobiecany szczęśliwy mrok!

ilustracja od ~*sentencje emocjami pisane*

nieobiecany szczęśliwy mrok!

Noc nie jest brutalna ani krwawa

po prostu chce być inna od dnia

tego niby normalnego i pełnego jej 

od świtu już obiecuje aż tyle, aż po mrok

wyciąga Asy z rękawa i rozdaje chwile

tak ważne jak Joker co zastąpi wszystko

to co nie warte zatrzymania  i marzeń. 

Szarość  lubi ubarwić rzeczywistość

godziny za krótkie potrafi poprowadzić 

do wieczności a nawet za horyzont 

to całe zło i piekła dno pokazuje 

by dzień mógł się skończyć 

ogarnąć jakoś te resztki sumienia

i zamknąć oczy choć z radością. 

Szczęście, to nie chwila miłości 

w tym całym nieziemskim systemie

to stan wolności i zapomnienia

docenić je chcesz, a ono nie wraca

ani nie dochodzi na dłużej, jak: do jutra 

obiecuje marzeniom że nie umrze 

i będzie trwać, o ten dzień później. 

                           .... .......Slawrys...

portrety Harp Twins - kolekcja trzecia

portret Harp Twins: ołówki 10H do 6B; 30x40 cm 

                 
                                   

                                         








                                                                                                                                                                                                                                                                               

rysunek ołówkami: portret 

                                                                                                                                                             
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

rysunek ołówkami: portret 

a poniżej linki do wcześniejszych dwóch kolekcji ich portretów:
http://slawrysipoezja.blogspot.com/2014/07/harptwins-portrety-ii.html

http://slawrysipoezja.blogspot.com/2014/04/portret-oowkiem-harptwins.html


   

z pogranicza zimna!

z pogranicza zimna!

silny trwasz, czy to w pustce
czy tam gdzie za ciasno na uczucie,
nie ma też znaczenia długość nocy
wszystko już dawno przeżyte

jeszcze krew niesie ostatnie wieści
kieruje się ludzkim odruchem

a tu już nic nie rani, no może słowo
mówiłaś je, choć tylko w marzeniach
w przerwie między tym co słodkie
a tym co na końcu języka

a krew niesie wieści jakie musi
kieruje się jeszcze po staremu

a w ustach smak tylu chwil
i myśli takie, aż mdło, aż gorzko
aż chce się wydrzeć sobie serce
iść lżejszym, choć tylko o uczucie

ulżyć krwi w niesieniu wieści
gdy nie ma już po co być, kochać

zimno jest takie bez serca zwykłe
nie przynosi ulgi, ani nie drażni
pozwala nie czuć, a nawet zapomnieć
że ciepło istniało nie tylko na ziemi
                                  ...Slawrys...
 

niepierwsze zimno!

niepierwsze zimno!

z gestów i słów jakie tworzą klimat 
najzimniejsze są te spotkane
gdy westchniesz nie oglądając się

ślady w ten czas przybierają na lekkości
unoszą się z chłodnym pożegnaniem
i szukają czegoś więcej jak wspomnień
chcą przetrwać do kolejnej jesieni  

kierują się tam gdzie nie chcesz
za siódme niebo i za ten ostatni most
dobiega z tamtego świata śmiech
z tych łzy co nigdzie nie upadają

na wagę tej radości nie rzucisz
nie obarczysz ciężarem wiosen starych
wyrwiesz najwyżej serce i uciekniesz
                                   ...Slawrys...

list do "dołka jesiennego"!

rysunek ołówkami 8H do 6B; rozmiar 30x40 cm 

list do "dołka jesiennego"!

Drogi Dole-dołeczku!

Witam cie niezbyt serdecznie;
no bo i po co tu uprzejmość.
Przyplączesz się co jakiś czas
w ramach tu i teraz
i potrafisz sprawić, że depresja przy tobie
to taki pikuś co się zamotał i wymiękł
na widok tego ce potrafi konkretny stres.
Wiem! rozumiem! jesteś półśrodkiem!
kopali cie ci wszyscy usłużni;
nie obwiniam cie za wszystko.
Zrozum i mnie; muszę cie ominąć,
dlatego tworze nowe uczucia i marzenia
co ciągną się z samego dna
po wszystkie miejsca najodleglejsze.
No tak! tylko pewnie zechcesz przypomnieć
każdy system ma drugie dno,
i jak cie kopali to narobili pułapek
to po lewej, to po prawej, i kłoda
pod nogami się przytrafi; potrafią.
Bez żalu pewnie jeszcze cie zapewnię
nie będę cie zalewał ani zielem okadzał.
Zwyczajnie gdy się nie da iść
to z marzeniami sobie zaszalejemy
stworzymy lepsze jutro
i nadamy śmierci wartość, sens
tak by spaprane życie nie było twoje
ani ich świadectwem na bezduszność.
A! jeszcze pożegnanie ... jak cie pożegnać?
Nieśmiało
Nie bez kozery
bez ceregieli
bez żalu
kop się, pogłębiaj ... a ja w swój świat ucieknę
jeśli potrafisz to spójrz jaki piękny.
                              Nie Twój ... Slawrys ....  
                                     
                       




 

rysunki - XI 2014

ołówki 8H-6B; 30x40 cm 

ołówki 8H-6B; 30-40 cm 

ołówki 5H-6B; 30x40 cm 

                                                                                                                                     

ołówki 5H-6B; 30x40 cm 

tyle milczenia ile odebrano słów!

tyle milczenia ile odebrano słów!

kilka wydarzeń lubi trwać
poruszać się bez zahamowań
od tamtego wczoraj, sprzed lat
do tych marzeń nieutrwalonych

obiecana przyszłość bez wartości
odbiera słowom i zdaniom sens
kierując się wyrokiem cierpienia

nikt nie może przecież żyć i być
wbrew hierarchii i czyjejś władzy

nieobiecane szczęście rozwija temat
zaprasza wspomnienia do gry
o te kilka faktów i uczuć co istniały

stworzone na potrzebę tu i teraz
obrały styl nierozpaczliwy,  bez żalu
roześmiały się w twarz wyrokom
i pobiegły tworzyć świat, taki z miłością
                                       ...Slawrys...

mity na ostrzu i na krawędzi!

mity na ostrzu i na krawędzi!

świat zbudowany na słowie
ciągnął się od przeszłości
gdzieś tam powstałej
do tego dziś
ograniczonego ciemnością, złem
i tymi na ostro tworzonymi
faktami z życia i umierania
dla lepszego jutra

zaprzeczanie pustej przyszłości
jest niczym nie ograniczone
tylko boli każde ostrze
i każda krawędź
tych uczuć, którym nadali kształt
choć się nie prosiły o nic
miały być jak dobro
a stały tym co jest

ani jedno wspomnienie nie wytrwało
upadły w otchłań, bez żalu i pożegnania
                                     .........Slawrys...

toczy się los, a marzenia po swojemu!

toczy się los, a marzenia po swojemu!

jest świat realny, i kilka cieni
tak stare jak marzenia i to słowo

sam nie wiem, czy to było kocham?
czy marzę o tobie? też nie wiem;
oni też nie wiedzą; choć każą tęsknić?
czy to tryumf smutku? trudno mi określić;

splot wydarzeń i myśli
w każdej Ty i coś więcej
tam trochę smak ust poznałem  
tu zahaczyłem o uśmiech
a tu utonąłem w oczach
i jest jeszcze ślad
pobiegliśmy w przyszłość
wtedy jutro trwało tyle
ile byliśmy w sobie
i w tańcu co trwa po wieki
jak niedokończone marzenie

uczucia zwykłe tworze, umieszczam je
nazywam po imieniu, dedykuje i wysyłam
choć są ograniczone mrokiem i faktami
to w bieli im do twarzy, takie tło dla nich

jest nierealny świat, cienie tam blasku dodają
a splot słów o miłości, nic nie mówi, trwa
                                   ...............Slawrys...    
   

kamienie jesienne!

kamienie jesienne!

rzeka, ich nie porwała jako temat
były zbyt twarde by rzucić się
w byle nurt uczuć;
potok, słów niewypowiedzianych
też nie uczynił nic by nimi poruszyć
są niewzruszone;

ktoś powiedział: zimne kamienie
i wśród śladów Twoje uświęcił

niebo, chłodno przyjęło fakty i mity
a ona stąpając po twardym gruncie
ukryła w mgle wiele;
ziemia; ciepło powitała każdą rosę
i wilgoć co pozwala osiąść na stałe
kilku marzeniom;

nikt nie mówi: zimna jak kamień
na drodze życia spotkanej chwili

serce, mięsień otwarty na uczucia
czasem pozwala wyciągnąć ręce
dotknąć ust i słów;
śmierć; na spokojnie odejdzie z niczym
choć mnie zabierze, to zostawi miłość
i wszystko co pamiętam.
                       ...Slawrys...    

ku pamięci! a może zapomnieniu!

ku pamięci! a może zapomnieniu! 

chwile są bardzo cenne 

zwłaszcza gdy w nich jest aż tyle

pozbierałem je w ramach jesieni 

w bukiet wiosen uczuć i marzeń  

nadałem im kolor i ciężar liścia 

co znając swój czas, poszedł z wiatrem 

upadał i unosił się gniewem  

to znów litował i pochylał nad słowem 

kładł się w tych miejscach 

co uśmiechem znaczyłaś czas miłości

czas jest bardzo cenny

o ile w jego faktach nie ma mitów

przecież tylko obiecałaś być 

po to jest czerń i biel; i zimno i ciepło

i druga strona lustra milczy 

karze patrzeć przez okno na świat 

przecież widać jak dobrze jest

i piękno doceniam co stworzone

na niepodobieństwo marzeń

i tego co spotkałem wcześniej 

uczucie jest bardzo cenne 

gdy sezon nostalgii nie nosi jej śladów

                                 ...Slawrys... 

  

zadyszka listopadowa!

zadyszka listopadowa!

no i zaczęło się od pierwszego

próba złapania oddechu
koniec, symboliczne: po ptakach

przymrozki przygruntowe
też nie są wstanie przykuć do ziemi
ani tych myśli, ani uczuć starych

podniesione z kolan chodzą
potykając się na czyimś słowie
zbierają ślady tego co warte
przetrwania kolejnego sezonu

tak pospołu z ludzkimi odruchami
kopią te liście idąc bezmyślnie
to nic że upadłe, i trącą pleśnią
może użyźnią czas przyszły
stworzą podatny grunt, na życie
                          ...Slawrys...

wybrany krok z wędrówki!

wybrany krok z wędrówki!

nikt nie obiecywał prawdy
miało się iść, ciągle iść, nie stać - upaść

chcieli kroki zagłuszyć i wspomnienia
i święto ustanowili takie ludzkie
by zatrzymać się
nie tęsknić
a uwierzyć

i tak nikt nie chodzi do nieba co marzenie
na ziemi dość jest więzów i krwi
by wędrować
nie oglądać się
a uwierzyć

tylko wybrane chwile są takie gorzkie
jak po drodze spotkana miłość, obiecana  
by w niej  trwać
nie rozmyślać
a uwierzyć

ktoś ciągle umiera w ostatniej chwili
i uczucia, kroku naprzód  nie robią
by przetrwać
nie bać się
a uwierzyć

wybieram coś z wędrówki, fragment
choć to nie życie, to wciąż jakiś ślad       
                 .........................Slawrys...

  ps: dziś inspiracją  utwór E. Stachury ... a tu fragment jego tekstu:

"...  Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!
Płynie wzwyż,
Płynie w niż!
Śmierć go czeka?
Śmierć go czeka!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!  ..." 

historia ciepłej myśli!

historia ciepłej myśli!

wszystko ma swoje miejsce
nie zawsze umieszczone
w konkretnych porach roku
i określonej chwili w słońcu

to bardziej stan kolorów i marzeń
przypominają: tu zapomnieć się

a zaczęła się ta historia od chłodu
ktoś sprawił, ustami, gestem
i poszlakami potrzebnymi by zranić
że ziemie i niebo stały się pustką

tylko wbrew woli serce poszło
tu gdzie można nie czuć samotności
wśród dębów, buków, jeżyn; polana
i tyle można tam sobie wyobrazić

to nie tyle stan kolorów i marzeń
tu nic nie przypomina; zapomnij

pozwoliło życie zatrzymać się tu
sen nie był potrzebny, tylko myśli i czyny
tworzyły przy okazji wszędzie ślady
tu było dobro, i tu; a tu szczęście

jedynie słowa grzęzły w gęstwinie
nie chciały bez celu odchodzić
zwyczajnie chciały być częścią
tego co potrzebne dla ciepła serca

to nie kolory i marzenia sprawiły, a myśl
zapomnienie; chłód zmieniło w ciepły gest
                                       ...Slawrys....


ps; muzyczny dodatek

podróż w godzinie zmiany!

podróż w godzinie zmiany!

wypływamy na jesienne morze
brzeg zostawiając tym co jeszcze czują
budujemy z ciepła okręt bez żagli
z podarków serca i siebie
tworzymy solidny pokład
i wiatr wieje po myśli

 w godzinie wyrwanej z kontekstu ukrywamy
te pieszczoty zmysłów; i te pocałunki
gdzie głębokość doznań ukryliśmy na dnie

ktoś czas zmienia, zimno będzie, zimniej
jeszcze spotykamy się po kryjomu
w tych kilku gestach i chwilach
są na tyle trwałe, możemy istnieć
nie prosząc o pożegnanie

w godzinie wyrwanej z jesieni ukrywamy
te pieszczoty zmysłów; i te pocałunki
unosimy się ponad; tak głęboko aż po niebo

nie mamy nic już, sześćdziesiąt minut tylko
podobne trochę do wieczności
ktoś je wykreśli z naszych dni i nocy
jedynie my umieścimy w niej całe sny
tratwa to czy ostatnia deska ratunku

w godzinie wyrwanej z rozkoszy ukrywamy
te pieszczoty zmysłów; i te pocałunki
składane w darze, tym wszystkim straconym
 .......................................................Slawrys...

opowieść jesienna!

opowieść jesienna!

koronuje chwile namaszczam
umieszczam je na tronie życia
wyniesionego na jesieni

a dlaczego wtedy? a bo, tak!

bo świt jesienny nie szlocha
rodzi bez bólu nową nadzieje
i kropla po kropli deszczem zmywa
każde słowo z obiecanej ziemi

bo popołudnie jesienne nie wzdycha
za niczym nie tęskni i nie marzy
rozsiada się wśród deszczu i mgły
i sączy to co zgotował on, los

bo wieczór jesienny nie przejmuje się
podaje pomocną dłoń ostatniej chwili
i z śmiechem układa się z mrokiem
kto dłużej wytrzyma w deszczu i chłodzie

bo noc jesienna nie rozpacza
pozwala z sensem pożegnać się
z tymi wszystkimi nadziejami i uczuciami
co nie zdążyły zmoknąć i przyjść ogrzać się

a dlaczego wtedy? a bo, tak!

wzniesiony na jesieni tron
pozwala chwili być tą najważniejszą
co ukoronowała czas zimna, życiem
                                       ...Slawrys...


ps; znów inspiracja bluesem; słuchałem utwór "jest gdzieś taki dom" Tadeusza Nalepy
  i napisałem powyższy tekst; pozdrawiam czytających i dodaje muzyczny bonus:

List do Taty!

List do Taty! (w 33 rocznice śmierci)

stoję co jesień
w błocie i w realiach stada
upaprany w systemie i jego micie
wspominam każdy skradziony dzień

nie boli Ciebie brak
to co robią żywi jest straszne
gdy im ucieknę, odszukam cię
opowiem co cię ominęło, farciarz

tu jestem martwy od lat
najgorsze, zostawiłem po sobie
całe nic swoim dzieciom, ciężki bagaż
uczuć nie stworzonych i brak miłości

pisze tylko dla nich
rozmawiam z pustką ścian
wspominam wszystkie krzywdy
i ich intrygi gdy byliśmy, tamci wygrali

teraz nawet piekło
jest po ich stronie i rządzą
gotują strawę: zimne sumienie
w polewie duszonej i obsypanej trutką

nie mam nic prócz pożegnania i tego: nic
nie wzruszam ramionami, nie rozpaczam
pisze
słowa pisze
słowa martwe pisze
słowa martwe po cichu pisze
                        ...Slawrys...

ten nagrobek Taty nie istnieje od października 2016
istnieją moje resztki wspomnień o Tacie ... i istnieje
marzenie:
nie żyć w ich świecie - a być z nim z dala od
tego społeczeństwa

efekt dobrego i złego!

efekt dobrego i złego

droga wypełniona dobrymi słowami i chęciami
wiła się i pięła do nieba tak by ziemie zostawić
i jej troski, i te kilka łez co boskie
co popłynęły z nurtem pobocza
na tyle głębokiego
by zapomnieć się
nie oglądać
i nie trwać

tylko uczucia zbyt słabe by upaść i stoczyć się
pod prąd poszły, marzenia ciężar porzucając
nie nazwały tej drogi głosem serca
ni Twemu imieniu nie dedykowały
zwyczajnie wolały
iść dalej i wolniej
by dotrzeć
do lepszego

jutro na tej drodze, takie jak dobro i zło
pełne kompromisów i przepowiedni
tylko szczęście wciąż w zasięgu słowa
jest za ostatnim zakrętem i znaczeniem
                               ...Slawrys... (październik 2014) 

z okazji Dnia Papieskiego (niedziela poprzedzająca rocznice wyboru Jana Pawła II)
 i rocznicy16 października wyboru na Biskupa Rzymu nowy wiersz i starsze dwa
jemu poświęcone wstawiam:

 Cisza na wzgórzu cierpienia!

Nie smuć się, wiele się wyrzuca z wspomnień
dziś łzy są tyko lekko czerwone i bez smaku
mierzone są świętością deklaracji
i niebem na ziemi stworzonym

oni przypilnują
nie martw się
będzie dobrze im

i będą łzy kapać jak zawsze
i będą domy pełne pustych uczuć
i będą historie pełne zranionych dusz

za to, wbrew nim, zaistnieje dobro
ono znajdzie swój kąt wśród ścian
poda serce i kilka uśmiechów
nie będzie to zaufanie, ale zawsze trochę ulgi
                                             ...Slawrys..(kwiecień 2014) 

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
 *po latach to samo czuje*

czasem silniejsze od bólu 
jest zaufanie do kilku słów
i nie dlatego, że uśmiech zobaczyłem 
oni wszyscy wyśmiewali 
czując okazje;
jego  ciepło nie czyniło krzywdy
było czymś więcej jak refleksją  
nad strudzonym człowiekiem,
dawał spokój duszy
gdy wszystko ciągnęło w przepaść 

słowa dobrego człowieka sprawiają 
nawet piekło prawdy i obyczajów 
staje się na chwile miejscem 
godnym szczęścia zobaczonego 
w oczach drugiej osoby, 
bo wbrew przeznaczeniu 
i na przekór poleceniom
łzy szczęścia czasem zaistnieją  

jeszcze tylko wciąż ten medal wiruje
to raz awers, to raz rewers
taka codzienność nie warta idei
a jednak obdarta z złudzeń 
to co on podarował choć na chwile
oni zabierają na całe życie, 
nadziei nie będzie jutro
będzie za to wolność przemijania 
                              ...©Slawrys...(październik 2013) 

dbanie, nie-dbanie: o miłość!

ilustracja: rysunek ołówkami 30x40 cm   

dbanie, nie-dbania: o miłość!

uczucia nie warte czasu istnieją
są zawsze w pobliżu serca
i pchają się na usta
potrafią nawet słowa zniekształcić

dlatego nie dbaj o miłość prawdziwą;
ona ukryta w chwili tęsknoty
nie prosi o nic
potrafi nawet być
obok tych połamanych kwiatów
co były tylko symbolem;
jest też ukryta w marzeniach
co pokonują poranki
i te wieczory pełne Ciebie
co potrafią zmienić słotę jesienną
w wiosnę co już bardziej majowa
zapachem i ciepłem;
ukrywa się w garściami czerpanym
uczuciu szczęścia
poznanym tylko gdy jesteście
w odległości o kilka pocałunków
i kilka chwil gdy dłoń w dłoni
i gdy wtuleni czuliście coś więcej
jak tylko ciepło serca

zimno jest, przenika chłód
ciemność zadbała o czas przyszły
tylko miłość nie dba o rany
ciągle tworzy te kilka wspomnień, są
                            ...Slawrys...



ps; moje kolejne zmierzenie się z bluesowym klimatem; tym razem nie modlenie się, a
    temat miłości. Inspiracją jest utwór T. Nalepy "dbaj o miłość"

bo nieba da się stworzyć - wersja II

ilustracja: rysunek ołówkami 2H HB 3B Ch; 30x40 cm

"bo nieba da się stworzyć-II"

czas lubi zatrzymać się
obraz bez ram wytyczyć,
wymalować uczucia i myśli
jakie potrafimy okazać sobie

wiem uwierzyć trudno
tonąc w pięknym uśmiechu
że ta kropla krwi też dziełem
i łzy choć ubogie to warte czegoś

rzadko patrze w lustro
bez wykutej ludzkiej maski
założonej na wszelki wypadek
by nie zranić uczuć i ugasić czegoś

jak zwykle podzielili świat
są tu i ci co cierpieć powinni
a ja dodałem niebo, co choć ukryte
to zawsze w zasięgu marzeń, nad nami
                                           ...Slawrys...

druga wersja starszego wiersza; kilka wersów było niedopracowanych; przemyślałem je
jeszcze raz i ponownie zapisałem.

ślady uczuć!

ślady uczuć!

są miejsca bardzo ciepłe
przez nikogo nie odwiedzane
tam życie tworzy jeden czas,
to nie tyle: teraz
co jest to chwila uświęcona
wszystkim zabłąkanym myślom
a nawet uczuciom
stworzonym na potrzeby szczęścia

w głębi:
ślady są takie pastelowe
choć powoli zanikają,
ale i jest trochę mgły zamiast łez
odrobiny zieleni zamiast słów
plamy brązu zamiast ciepła
i promienie słońca zamiast nieba

po bokach:
jest nieprzebyty od lat gąszcz
tam ukrywa się każde kocham
i nie ma jednego nawet ciernia
nie ma krwi, ran, obietnic
tylko to co potrzebne
by odetchnąć z ulgą

pośrodku:
z głębi wypływa chłodny strumień
pozwala zatrzymać się
z tęsknotą spojrzeć ku źródłu,
co z tego, że nawet
tonie symbolicznie w nim uczucie
jakieś stare, połamane

niebo bywa ukrytym na ziemi zakątkiem
by życie nie było obrazem samotności
                                   ...Slawrys...  

jesienna półprawda!

                                                                     

ilustracja; tapeta z tapeciarnia.pl 

jesienna półprawda!

stało się to co musiało
w pierwszy tydzień Wagi
ktoś na szali ciepło położył

efekt nijaki,
w nadgniłych chwilach
sens burego świata tkwi
wszystko jest takie na pół
już chce upaść
a jeszcze nie wie gdzie
czy ma się w mroku ukryć?
czy wystarczy blask oczu?
czy wystarczy trochę wilgoci i pleśni?
czy bardziej trzeba zamienić się w odór?

a marzenia znów mają swoją wersje
demolują każdy fakt i mit polerują

budzą się i nas jesiennym porankiem
by świtem Twoje ślady okryły liście kolorowe
złotem i brązem i żółtym ciepłem
pozwalają usłyszeć szelest, gdy trwałaś
byliśmy gdzieś w tym świecie
ty byłaś całym dniem, mrokiem i światłem
ja pierwszą i ostatnią sekundą  uczuć
w której wołałem kocham

i brzmi gdzieś to słowo i słychać ich taniec,
ci co idą po ich śladach odkrywają na nowo
są zawsze co jesień w tych samych znakach
życie ich rozdzieliło, w tęsknocie się odnajdują
są piękni miłością co nigdy nie upada; na dno.
                                           ...Slawrys...

na granicy sezonów!

rysunek ołówkami  30x40 cm ~Slawrys

na granicy sezonów!
 
ostatni dzień przeszedł do historii
był jak każde zeszłoroczne lato,
dziwny
nie był ani zimny
ani trochę ciepły

odszedł pławić się i pastwić
nad każdym wspomnieniem,
proste
tak by nie było łez
ani odrobiny smutku

w pierwszy dzień potrzebna radość
nastała przecież jesień doznań,
zwykłych
takich co lubią słotę
i przeglądać się w wiosnach

w tym wszystkim jest szaleństwo
uschłe liście ktoś upiększa kolorami,
piękno
jeszcze je widzę w śladach
i w każdej godzinie marzeń
                    ...Slawrys...


 

Modlitwa cierpliwa!

Modlitwa cierpliwa!

Panie nigdy nie płakałem i nie krzyczałem,
gdy odebrane życie szukało wsparcia
w tych kilku słowach wypowiadanych
o poranku i gdy gasło sumienie zasypiając.

Pozwól przeżyć choć miłość Panie
tak by opłacało się upadać po.

Nie proszę cie o nową szansę,
zwyczajnie omiń mnie w swym planie;
na budowaniu obcego mi nieba
i drogi przeznaczenia do gwiazd.

Chcę zobaczyć jeszcze te uczucia
w których toną choć nie giną,
ci co mieli dopłynąć tylko do brzegu,
a stali się środkiem oceanu szczęścia.

Pozwól jeszcze przeżyć choć miłość
tak by opłacało się upadać po.

Nie mam grosza i rąk nie wyciągam
patrze tylko na Ciebie Panie i wiem;
proszę, rozmieńmy nadzieje i sny
tak by jeszcze wyszedł jakiś czyn.

Godny nas i ludzkich spraw
by trwał i przetrwał jeszcze więcej;
a nawet tak długo, dopóki będziemy
nie tyle wyrokiem, a częścią uczuć.

Pozwalaj kochać, i przeżyć czas miłości
tak by upadając, prosić cię o jeszcze.

To nie modlitwa o mniejsze dobro, o łaskę
to gest dobrej woli i cierpliwości.
Spełnienie jest nie w Twych wyrokach
a w tym, co przeżyjemy dzięki Tobie.
                             ...Slawrys....



ps: a poniżej fragment tekstu piosenki Modlitwa - Tadeusza Nalepy:
"...A jeśli życia dać nie możesz,
to spraw bym przeżył jeszcze raz
tę miłość, która już wygasła w nas,
spraw bym ją przeżył jeszcze raz..."

wrześniowy, a nawet wrzosowy sen!

wrześniowy, a nawet wrzosowy sen!

stworzyłem ciepłą jesienną rzekę
płynie gdzie chce, bo nie ma dna
jest zwykłym czystym nurtem
po kolei zbierającym uczucia

nie ma tu mostów i pożegnań
za to brzegi ma obsadzone
czymś co kwitnie drobniutko
a gąszcz tworzy nieprzebyty

w ramach plątaniny zieleni
liści jeszcze żywych i kwiatów
kolory tworzą coś więcej jak dom
to cichy bez ram radosny zakątek

pachnie on kilkoma słowami
o charakterze miłosnym, z wątkami
opartymi na wspólnym szczęściu
i spotkaniach bez obaw i żalu

tylko zimno przypomina to co ważne
nie otwieraj oczu ani na chwile, serca też
                                  ...Slawrys...

ilustracje: kolczaste a nawet cierniowe od I do III

rysunek: 30x40cm(Canson 120) ołówki 2H HB 2B (XI-2011 rok) 

                                                   

rysunek: 30x40 cm (Canson 120) ołówki 2H HB 2B 6B  (VII-2014)

rysunek: 30x40 cm (Canson 120) ołówki 2H HB 2B 6B (VII-2014)